Μπορώ να είμαι λυπημένος όποτε συμβαίνει κάτι που με στεναχωρεί.
Μπορώ να θυμώνω χωρίς να φοβάμαι πως η μαμά και ο μπαμπάς θα με μαλώσουν και δε θα μ’ αγαπάν πια.
Δε χρειάζεται να κρύβω τη στεναχώρια μου για να μην πάθει κακό η γιαγιά που έχει την καρδιά της.
Ούτε χρειάζεται να συγκρατώ τα δάκρυά μου για να μην κάνω ρεζίλι τη μαμά.
Οι ανάγκες και τα συναισθήματά μου είναι πιο σημαντικά από το τι θα πει ο κόσμος.
Μπατσίλα Γεωργία, Ψυχολόγος-Ψυχοθεραπεύτρια